Μην πιστεύεις σε αυτά, που να δεις δεν μπορείς,

ούτε σε όλα εκείνα που η σκέψη σου, πλάθει,

στις γωνιές του μυαλού, στα ΄γιατί΄εισχωρείς,

θες να κάνεις σωστά, της λογικής σου τα λάθη.

Μην συγκρίνεις το τώρα, με το χθες, το μετά,

ήταν άλλοι καιροί, άνθρωποι και αισθήσεις,

κράτα όσα η καρδιά, νιώθει έστω κλεφτά,

και στο κύμα τα υπόλοιπα, σαν έρθει να ρίξεις.

Η ψυχή τα ΄πολλά, τα απωθεί, τα πετάει,

δεν της κάνουν καλό, μοναχά την βαραίνουν,

ένα - δυό διεκδικεί, πάνω της τα κεντάει,

κι όταν τα χει γελά και οι λέξεις σωπαίνουν.

Αλλά μέχρι η στιγμή, να ρθει, να ναι δικά της,

θα γυρνά σαν βουβή, ανάσα μέσα στο πλήθος,

κανένα δεν θα αφήνει, να πλησιάζει κοντά της,

θα αισθάνεται μόνη, σαν του κόσμου ένας μύθος.

Ounkas

15/05/2012