Σα ναυαγοί όλοι, για χρόνια ταξιδεύουμε,

χίλια λιμάνια, με μια σχεδία, περνάμε,

μα απο όλα αυτά, ένα μόνο γυρεύουμε,

που ως το τέλος, πολλές φορές ζητάμε.

Κι αν κάπου για πολύ ή για λίγο μένουμε,

γιατί τα χρόνια, σαν το νερό, κυλάνε,

ίσως ποτέ, μαζί του, ένα να μην γίνουμε,

γιατί οι ψυχές μας κάτι άλλο κοιτάνε.

Ίσως να δέσουμε, μα θα ναι για ότι φαίνεται,

για το κορμί, να δείχνει κάπου ριζωμένο,

αλλά η καρδιά, μόνη ξανά θα στέκεται,

εκεί στο μόλο, με το βλέμμα λαβωμένο.

Θα αναζητά, ανέμους που της έταξαν,

οι δυό νεραίδες, στα σιωπηλά της βράδια,

θυμάμαι, ήτανε παιδί, όταν της έδειξαν,

πώς η αγάπη, δίνει φως και στα σκοτάδια.

Μα η ευτυχία, απλώχερα δεν δόθηκε,

κι είναι σπάνιο, τα ΄μισά΄μας, να ενωθούνε,

έτσι ανασαίνουμε, με μια στιγμή που σώθηκε,

με την ελπίδα μες το νου, πως θα βρεθούνε.

Ounkas

11/06/2012