Σκόνη, που σκέπασε τη ζωή μου ,απο παιδί,

έτσι αόρατη, ασήμαντη, κανείς δεν την διακρίνει,

σπασμένη απο κιθάρα, μια μικρή χορδή,

μόνο με σύννεφο, κάποιος θα με συγκρίνει.

Φλόγα που ανέβηκε ψηλά, δεν σταματά,

τον ήλιο έφτασε! και καίει τις αχτίδες!,

πολλές φορές η υπομονή, τα παρατά,

μοιάζω μορφή, που ούτε ξέρεις, ούτε είδες.

Φωνή που σώπασε, μα είχε πολλά να πει,

χωρίς τον ήχο της, κανείς δεν την προσέχει,

πηγή που στέρεψε κι ήθελε η καρδιά να πιεί,

να σβήσει θλίψη κι ενοχές, μ άλλο δεν έχει.

Λάβα που κύλησε, κι έκαψε το κορμί,

τούτο το άδειο, που περπατά εδώ, χαμένο,

ζωή που έσβησε, τραβώντας μια γραμμη,

όνειρο που έμεινε μισό και πληγωμένο.

Ounkas

09/06/2012