Που είναι το μέρος, που φίλος είναι ο χρόνος?

πώς θα βαδίσω για να βρω το μονοπάτι?

αυτό που μου λεγαν πολλοί, δεν είσαι μόνος,

κι ότι εκεί μπορείς να βρεις, κείνο το ΄κάτι΄,

αυτό που κάνει τη ζωή, ήλιο πάντα να έχει,

κείνο που λέει την αλήθεια, δεν φοβάται,

αυτό που ξέρει ν αγαπά κι όλα τ αντέχει,

γνωρίζει αξία, έχουν τα απλά, και το θυμάται?

Μικρή ήμουν, κι όμως άκουγα πολλές φωνές,

που μου μιλούσαν, για ένα αύριο με εικόνες,

ανθρώπινες φιγούρες μα και ψυχές σεμνές,

που τ ουρανού γυρεύανε, τις γαλανές κρυψώνες.

Δεν έμεινα πάντα παιδί.. μεγάλωσα.. και τώρα,

αναζητώ όσα μου χαν πει, ότι θα συνατήσω,

γύρισα κάθε μιά γνωστή, αλλά κι άγνωστη χώρα,

ούτε ένα τόπο όμως ποτέ, δεν βρήκα για να ζήσω.

Κανείς δεν έμοιαζε μ αυτούς, που είχαν περιγράψει,

σύννεφα είχαν όλοι τους κι ένα γκρίζο σεντόνι,

που δάκρυ μέσα μου έφερνε, έτοιμο να σταλάξει,

απο την άκρη των ματιών, γιατί ήμουν πάλι μόνη.

Μία ζωή δεν έφτασε, να δω το μέρος ΄κείνο,

γερόντισσες που είχαν πει, θα βρω σαν μεγαλώσω,

το βλέμμα μου κουράστηκε, τα μάτια τώρα κλείνω,

μα την σκυτάλη σε εσέ, να ψάξεις, θα σου δώσω.

Ounkas

08/06/2012