Ακόμα μια φορά, απόψε ξαγρυπνώ, μέσα σε σκέψεις,

σε όνειρα που ο χρόνος έσβησε, πριν γεννηθούν,

μέσα στη ψυχή μου κολυμπούν, χίλιες θλιμμένες λέξεις,

κι από αυτές καμιά δε θέλει, απ το κύμα να σωθούν.

Για ακόμα άλλη μια βραδιά, τα μάτια δεν θα κλείσουν,

γιατί τα σκιάζει μια μορφή, μια εικόνα, μία σκέψη,

προσπάθησα όσο ποτέ, πίσω να την αφήσω,

μα να την σβήσω δεν μπορώ, σαν παραπάνω λέξη.

Το δάκρυ που δεν έτρεξε, μαχαίρι με δυό όψεις,

η μια μεριά του μ απειλεί, μα αμέσως μ αγκαλιάζει,

΄την τελευταία αναπνοή, εμπρός έλα να κόψεις!΄,

φωνάζω μα ειρωνικά, γελά και δεν πλησιάζει.

Η άλλη κόψη του ακουμπά, μέσα μου και βαραίνει,

κάθεται πάνω στη ψυχή και κάτι μουρμουρίζει,

να την θυμώσω προσπαθώ, μα εκείνη επιμένει,

να με κρατά εδώ μισή . . .,  ζωή να μου χαρίζει..

Ounkas

25/07/2012