Βροχή, πάντα  βροχή και στάλες που χτυπούν,

άλλοτε σιγανά τη γη κι άλλοτε την πληγώνουν,

τα φύλλα της καρδιάς, πότε απλά ακουμπούν,

και πότε με μανία, νιώθω πως τα ματώνουν.

Ήχοι, πάντοτε ήχοι κι ανάσες που μπορούν,

να δώσουν χρώμα στην ματιά, να ζωντανέψουν,

όσες ψυχές είναι ανοικτές, όσες μπορούν ν ακουν,

μα άλλες, δεν έχουν μια πνοή, να τις μαγέψουν.

Σιωπή, πάλι σιωπή και σύννεφο που στέκει,

πάνω απ την άχρωμη ζωή, που περιμένει,

τι φέρνει? εκείνο καρτερά να δει? αντέχει?!,

το σκοτεινό τοπίο του, το γκρίζο που επιμένει?

Μαζί, ένα μαζί και ένα γιατί, που αναζητά,

το άστρο που ήρθε και γέννησε ελπίδα,

ένα άδειο βλέμμα, που την θάλασσα κοιτά,

και χτίζει τείχη, στη πληγή σαν μια ασπίδα.

Κορμί, κενό, μισό κορμί κι ένας γκρεμός,

απο τα δύο, τί πιο καλό, να το διαλέξει?

στο σώμα ερήπια, σκιά κι ένας θυμός,

δεν προλαβαίνει τη ζωή, όσο κι αν τρέξει.

Ounkas

05/08/2012