*

Πόσα απ το σήμερα, να ΄χασα, να προσπέρασα?

τώρα να πω, δεν το μπορώ, ο νους παλεύει,

με τις εικόνες, τις σκηνές που δεν ξεπέρασα,

με λίγες λέξεις της ζωής, σαν δραπετεύει.

Μ αυτά τα χέρια που η αλμύρα, τα ξεθώριασε,

με αυτή τη γη, που όπου αγγίζω, ανοίγει,

και του ουρανού το γαλανό, κοίτα πως χλόμιασε,

κι απ τον ορίζοντα η στεριά, θέλει να φύγει.

Πόσα απ το χθες, να πέρασαν, να σκόρπισαν?

ήμουν εδώ, με ρίζες, σαν γέρικο πλατάνι,

κι όσοι ήταν κείνοι, που ήρθαν και με ρώτησαν,

ποτέ δεν μίλησα για σένα, κι ούτε κάνει.

Τόσο σε κράτησα, κρυμμένο, δεν σε γνώρισαν,

μόνη η καρδιά κοιτούσε πέρα και χανόταν,

τώρα τα χέρια γίνανε κλαριά και σκόρπισαν,

τώρα τις νύχτες, η αγκαλιά, φοβόταν.

Άδεια και εκείνη,  παγωμένη, δεν κινείται,

μα ότι θυμάται, κάνει ίσκιο και κουρνιάζει,

δεν νιώθει πια, πως από κάτι απειλείται,

ούτε φοβάται, σαν η μέρα σκοτεινιάζει.

Πόσα απ το τότε σου, να 'χασα, να ζητάω?

έμειναν όλα σιωπηλά και όμως λατρεύω,

το κύμα αυτό, που πάνω του πάντα κυλάω,

κείνο μου φέρνει το 'ΜΑΖΙ' και δραπετεύω.

Ounkas

10/08/2012