Κι έφτασα πάλι στην άκρη ΄κείνου του δρόμου,

κι αναρωτιόμουν, ... γιατί πίσω να γυρίσω?

ξανά να ζήσω, μες το τίποτα του κόσμου,

και την καρδιά, χίλιες φορές να τυραννήσω?

Κοιτάς και εσύ, μα ίσως δεν καταλαβαίνεις,

μα μου μιλάς, το χέρι απλώνεις, περιμένεις,

βήμα να κάνω, προς τα εσένα, επιμένεις,

ώσπου ένα λόγο σου ζητώ κι εκεί, σωπαίνεις.

Σ αυτή την άκρη, τα ΄γιατί΄, είναι αμέτρητα,

κι οι απαντήσεις,  από χρόνια πια σβησμένες,

τώρα το νιώθεις, πως τα πάντα ατελείωτα,

μένουν εδώ, με τις ελπίδες γερασμένες.

Φως για πολλούς, είναι η ανάσα κι ας μην βγαίνει,

και ας κουράστηκε, χωρίς ήχο και χρώμα,

για άλλους φως, είναι η αλήθεια που μικραίνει.

γιατί κανείς... δεν την σεβάστηκε ακόμα...

Για άλλους ζωή, είναι να λιώνουν, να πικραίνουν,

κάθε ψυχή που αγάπη μόνο,  θέλει να χαρίζει,

ζωή για αυτούς, είναι να φεύγουν, να επιμένουν,

πως τίποτα η καρδιά, πιο πάνω δεν αξίζει...

Ounkas

14/08/2012