Όσο κι αν η σκέψη ψάχνει το φως,

έρχονται πάλι οι σκιές . . .το κρύβουν,

δεν θέλω να τις διώξω, όμως πώς?

να ενώσω δυο ποτάμια, που δεν σμίγουν?

Όσο κι αν τ όνειρο, φαντάζει ζωντανό,

και την ανάσα, την ακούω να μου μιλάει,

είναι παιχνίδι, που με ρίχνει στο κενό,

κι ένα πρωί θα διαλυθεί και θα γελάει.

Κι εκείνη η αλμύρα, της θάλασσας ζωή,

βλέμμα που άφησε το δάκρυ να κυλάει,

και να ριζώνει στην ψυχή, σαν το κλαδί,

μια να με διώχνει και μια να μ αγαπάει.

Όπως ο βράχος, που για φίλο έχει το χώμα,

γιατί δεν έχει, κάτι άλλο να προσφέρει,

κάτω απ το σύννεφο, εκεί στέκω ακόμα,

να δω η βροχή, αν θα τα καταφέρει,

τη σκόνη, απ το κορμί μου να διαλύσει,

και απ τη ματιά, το πάγο της να λιώσει,

την ερημιά απ τη ψυχή μου να χωρίσει,

και της καρδιάς μου, την πληγή να επουλώσει.

Ounkas

22/08/2012