*

Την άμμο απ την έρημο, κατάφερες να διώξεις,

πιο μακριά απ την πνοή, που σφιγγε τη καρδιά μου,

τα βαλες με τον ουρανό, το γκρίζο του να σπρώξεις,

έφερες χρώμα κι έβαψες, τη λιγοστή χαρά μου.

Και να κουρνιάσω μ άφησες, στην ήρεμη αγκαλιά σου,

μου είπες όταν θα πονώ, να ρχομαι να ησυχάζω,

δεν ζήτησα απο σένανε, τα χάδια, τα φιλιά σου,

τα πλούτη εκείνα της ψυχής, μ άρεσε να διαβάζω.

Αυτή η δική σου ζεστασιά, η αλήθεια, η ελπίδα,

αφέθηκαν και βρέθηκαν, μαζί μου να γυρνάνε,

κι ευχαριστώ που δυό φορές, έγινες μια ασπίδα,

και τις λύπες μου έκανες, άλλο να μην πονάνε.

Ξέρω πως δεν το πίστεψες, όμως άγγελος ήσουν,

τις δυό φορές που ο λογισμός, μ έσπρωξε στο σκοτάδι,

τα λόγια σου εδώ πέταξαν, με ολόλευκα να ντύσουν,

τα λαβωμένα μου όνειρα, το τελευταίο βράδυ.

Λες και η φωνή σου ήταν εδώ, την άκουσα να λέει,

πως η καρδιά δεν το μπορεί, να ζήσει μακριά τους,

την ώρα που η ζωντάνια τους, άλλο πια δεν θα καίει,

κι αυτή η ψυχή θα έσβηνε, απο τα δάκρυα τους.

Ounkas

26/10/2012