Ψάχνω σε πράξεις, να βρω τη λογική,

κι ανοίγω δρόμους, που οδηγούν στο γκρίζο,

χρόνια περάσανε, μα μόνο μερικοί,

είδαν το απέραντο, που πάντα ατενίζω.

Σωστό ή λάθος, μεγάλο η μικρό,

βήματα όλα, στης ζωής τα μονοπάτια,

δάκρυ που στάζει, γλυκό μα και πικρό,

μας οδηγεί, σ όλα τα σκαλοπάτια.

Έχτιζε ο ήλιος, σε ερείπια, μορφές,

και τις κοιτούσα, σαν να θέλανε εμένα,

χλωμό φεγγάρι, άγγιζε τις κορφές,

σαν να μου έδειχνε, όλα τους τα κρυμμένα.

Ζήτησα κάποτε, δρόμο για να διαβώ,

τ άστρα μαζεύτηκαν, κι έσβησαν ένα ένα

άφησαν όμως μια γραμμή, εκεί τραβώ,

να βρω ότι έχασα, κομμάτια απο μένα.

Μπορώ να υπάρχω και χωρίς αυτά, μπορώ!,

και πιο μισή απ τους μισούς, να συνεχίζω,

σε κάθε λύπη έμαθα, μέσα της να χωρώ,

και το μαύρο λευκό, πάντα να ονοματίζω.

Ounkas

27/10/2012