Κι είπα στον άνεμο, να πάρει την καρδιά,

μαζί του πάνω από την γη, να ταξιδέψω,

να κάνει στρώμα, τα μικρά, λεπτά κλαδιά,

να την γυρνά και την ματιά της να μαγέψει.

Να δει εκείνα, που η στεριά τα χει κρυμμένα,

από κοντά ν αγγίξει, του ουρανού το φως,

να βρει στα σύννεφα, κομμάτια της χαμένα,

κι από ψηλά να δει, πώς μοιάζει ο βυθός.

Να θυμηθεί όσα τα χρόνια έχουν σβήσει,

να αναστήσει, τις εικόνες που γελούν,

να αφήσει πίσω, όσα γκρίζα έχει γνωρίσει,

να δει τα μάτια σου, πάλι να της μιλούν.

Άνεμε, πάρε τη καρδιά κι απόψε πέτα,

σ όσα η ζωή, έχει κρυφά και τα φυλά,

κι εσύ ανάσα μου, χιλιάδες άλλες μέτρα,

πιάσε τες κι ας τες, σαν ποτάμι που κυλά.

Πάνω στο χιόνι, στις πλαγιές να περπατήσουν,

μες τις σπηλιές, να αφήσουν ίχνη τους,τριγύρω,

όταν περάσει εκείνος, να τον σταματήσουν,

στην αγκαλιά που αγαπώ, εκεί να γύρω.

Ounkas

01/01/2013