Αυτό το άγριο τοπίο, τα βράχια, η ερημιά,

τα παραθύρια, κάθε πρωί που ανοίγω,

μπρος μου το βλέπω, μια εικόνα, μόνο μιά,

βαδίζω πάντα μακριά του να ξεφύγω.

Σκοντάφτω πάνω στο χώμα, σε ρωγμές,

πέφτω, σηκώνομαι και λέω ΄δεν πειράζει΄,

κάθε λεπτό, ήχος μουντός, σαν εκκρεμές,

μέσα μου, κάθε του στιγμή, δρόμους χαράζει.

Πάλι ένας άνεμος, αρχίζει να με σπρώχνει,

και πριν προφτάσω, απ την έρημο να φύγω,

με μεταφέρει, σαν φτερό με προσγειώνει,

πίσω εκεί, που το παράθυρο ανοίγω.

Γιατί παλεύω!? Γιατί κάθε καινούργια μέρα,

λέω στη καρδιά ΄σήμερα θα τα καταφέρεις?΄,

γιατί κουράζομαι, αφού λίγο πιο πέρα,

ο χρόνος λέει, ΄πάψε πια να υποφέρεις΄.

Χωρίς ελπίδα, χωρίς κάτι να γεννιέται,

κοιτώ ψηλά κι εκεί το βλέμμα μου καρφώνω,

όσες πληγές κι αν άνοιξαν, δε λησμονιέται,

αυτό που έκανε, τον εαυτό μου να σκοτώνω.

Ounkas

01/01/2013