Η νύχτα πέφτει, αλλά εκείνη δεν κοιμάται,

δεν ησυχάζει, κι αν ματώνει, δεν το δείχνει,

δύναμη έχει, όμως κάτι που φοβάται,

είναι οι ματιές, που το φεγγάρι ρίχνει.

Σαν να της λέει από την μια, είμαι κοντά σου,

και όσο σθένος έχει χάσει, της χαρίζει,

κι από την άλλη μαρτυρά τα μυστικά της,

και κάθε όνειρο, από ένα βράχο το γκρεμίζει.

Όπως τα τζάμια, που θολώνουν και σκουραίνουν,

όταν παλεύουν, με τον ήλιο και το χιόνι,

έτσι οι πνοές της, σιγά σιγά πεθαίνουν,

και το φεγγάρι, μες τη φλόγα του, τις λιώνει.

Όπως τα βλέφαρα, που οι λύπες τα βαραίνουν,

κι όσοι είναι δίπλα μας, φεύγουν,μένουμε μόνοι,

έτσι οι σκιές του, ποτέ τους δεν χορταίνουν,

να κλέβουν φως, να σκοτεινιάζουνε οι δρόμοι.

Όπως τα δέντρα, που κουράζονται και γέρνουν,

αλλά κανείς δεν τα προσέχει, δεν τα βλέπει,

τα άστρα γύρω του, θλίψη και σκόνη φέρνουν,

και κάθε αγώνα μου, η παρουσία του κλέβει.

Ounkas

30/10/2012