Κάθε μου χθες, έρχεται την αυγή ξανά,

για να γιορτάσει, ένα σημάδι ακόμα,

φέρνει την λύπη, στο νου μου την γυρνά,

σεντόνι γίνεται, καλύπτει όλο το σώμα.

Κλείνει τις πύλες, άνεμος μην φυσά,

μην παρασύρει τα ξερά, πεσμένα φύλλα,

εκεί να μείνουν, να ναι όνειρα μισά,

να μην θυμώσει η ζωή και φέρει ζήλεια.

Κύμα που ξέσπασε και το νερό εισχωρεί,

εκεί που διέξοδο, δεν έχει και λιμνάζει,

πνίγει το γέλιο κι ότι άλλο μπορεί,

τα φώτα σβήνει, σαν η ψυχή γιορτάζει.

Δένει το άστρο, με κλωστή και το τραβά,

απ το δικό μου ουρανό, να μην περάσει, 

κρύβει τα λίγα, τα μικρά, τα ακριβά,

τα χρόνια τρέχει, η καρδιά μου να γεράσει.

Ν αντισταθώ, θέλω μα η Άνοιξη περνά

τόσο γοργά, που το κορμί παγώνει,

χιόνι και κρύσταλλο, γύρω ψηλά βουνά,

κι ένας αγέρας, φέρνει βροχή και σκόνη.

Κάθε μου χθες, έρχεται μόλις ξημερώσει,

σκεπάζει ήλιο, τ ουρανού το γαλανό,

μάταια παλεύει, η ανάσα να στεριώσει,

σ ένα τοπίο, που είναι πάντα σκοτεινό.

Ounkas

06/11/2012