*

Είδες πώς κρέμομαι, μονάχη στο κενό,

γνώρισες την αλμύρα των ματιών μου,

μ είδες να χάνομαι και πάντα να πονώ,

απ τα μαχαίρια, των αόρατων εχθρών μου.

Σου μίλαγα, για όλα αυτά που δεν θα δεις,

που έχουν ρίζες στη ψυχή κι όλο την πνίγουν,

είπες πως ήθελες, μια μέρα να τα βρεις,

ν ανοίξεις πόρτες, που για χρόνια δεν ανοίγουν.

Άκουσες τόσα, της καρδιάς μου μυστικά,

κι αγκάλιασες, μόνο τον άυλο εαυτό μου,

με κράτησες, μέσα στα χέρια, στοργικά,

κι ας ήξερες, πως έχω χάσει ότι δικό μου.

Ounkas

01/01/2013