Σιωπή, απέραντο κενό, φως δεν υπάρχει,

την αγκαλιά μου κλείνω και επιστρέφω,

σ ένα δωμάτιο, που η ζωή για μένα θα χει,

πάντα να μπαίνω και τα όνειρα να γνέθω

Είναι εκείνο, που για χρόνια κατοικούσα,

και που το άφησα, για λίγο ν ανασάνω,

είναι εκείνο, που απ το παράθυρο κοιτούσα,

να βρω το΄κάτι΄,που ποτέ μου δεν το φτάνω.

Εκεί γυρίζω, όταν οι λέξεις λιγοστεύουν,

κρύβομαι εκεί, σε μια γωνιά του παγωμένη,

κι όλο ρωτώ,το φως απ τ άστρα ποιός ληστεύει,

και μένει μόνη η καρδιά μου, πληγωμένη?

Τ' όνειρο άγγιξα, κι αν τώρα έχει φύγει,

είναι γιατί, σύννεφο ήτανε και σκόνη,

κι αν πίστεψα, πάντα θα με τυλίγει,

λάθος μου ήταν, η βροχή, το χιόνι, λιώνει.

Δεν ησυχάζω, δεν θυμώνω, δεν φωνάζω,

και αν εδώ θα κατοικώ, που να το ξέρουν?

είμαι εγώ? η κάποια άλλη, που της μοιάζω?

δεν έχω κάτι, άλλο να δώσω, να προσφέρω.

Ounkas

06/11/2012