Ήταν φως κάποτε, υπήρχαν δρόμοι ανοιχτοί,

γεμάτοι κόσμο και παιδιά που σου γελούσαν,

οι άνθρωποι ήτανε, αγνοί ως και κουτοί,

όπου κι αν βάδιζες, πάντοτε σου μιλούσαν.

Υπήρχαν όνειρα, που χόρευαν στη βροχή,

κι ελπίδες έλαμπαν, στον ήλιο σαν διαμάντια,

μια άλλη ζούσανε από τούτη, άλλη εποχή,

χωρίς κανείς να έχει πλούτη και παλάτια.

Τώρα το πέπλο του ουρανού, πέφτει βαρύ,

και τα κορμιά όπως τα δέντρα, έχουν γύρει,

Άνοιξη έρχεται, μα ούτε εκείνη δεν μπορεί.

καρπούς χαράς, μέσα μας πια να σπείρει.

Οι δρόμοι έκλεισαν, από βράχους, βουνά,

και οι ματιές απ το χειμώνα, έχουν χρώμα,

όπου κι αν ψάξεις, δεν υπάρχει πουθενά,

κανείς να νοιάζεται και να πιστεύει ακόμα.

Και κάθε αυγή που έρχεται, ξεμακραίνει

την όποια σκέψη να αισθανθούν πάλι οι ψυχές,

λίγη είναι άλλωστε η ανάσα, μα προσμένει,

πως ίσως κάποτε, ζήσουμε όπως χθες.

Ounkas

02/01/2013