Κι ήρθε ένα άστρο και κάθισε στον ώμο μου,

συνέχεια μου 'δειχνε, μια διαδρομή μεγάλη,

ήταν μακριά, πολύ μακριά απ το δρόμο μου,

παράξενη έμοιαζε, τέτοια δεν είδα ποτέ άλλη.

Να πάω αν έπρεπε σκεφτόμουν ή να μείνω,

δεν έβλεπα το τέλος ή αν είχε επιστροφή,

και έναν όρο έγραφε, πως έπρεπε να γίνω,

ένας τεράστιο χείμαρρος, φτάνοντας στη στροφή.

Και αποφάσισα, σ αυτό το δρόμο να βαδίσω,

η λογική είχε αντιρρήσεις, μα δεν άκουγα,

ήθελα τόσο, τ άπιαστο όνειρο να ζήσω,

ναι! της ψυχής μου τη φωνή, αυτή θα διάλεγα!

Καθώς προχώραγα, μια ζεστασιά με κύκλωνε,

σαν αγκαλιά, που μέσα της, όλα περνάνε,

ο ήλιος έκαιγε πολύ, μα δεν με πλήγωνε,

οι ελπίδες μοιάζανε, εδώ να μην γερνάνε.

Όσα αισθήματα είχα ξεχάσει, ξύπνησαν,

και ο άνεμος ήσυχος πλέον, με φυσούσε,

στο νου τα λόγια, την ψυχή μου λύγισαν,

και το σκοτάδι, λίγο απ το φως, ζητούσε.

Ounkas

23/01/2013