Κι όμως, εγώ είμαι,το τίποτα που γνώρισες,

ξέρω πως ούτε αξίζει, σε μένα να μιλάς,

μα κάποτε,το σώμα απ τη καρδιά τα χώρισες,

αγάπη έγινες, μες τ όνειρό μου, να χωράς.

Δεν σ αδικώ, το τίποτα δεν το μπορεί,

ν αγγίξει κάτι, που ζει και δεν πεθαίνει,

ξέρει μονάχα, ν αγαπά να συγχωρεί,

ότι το λιώνει, το σβήνει, το πικραίνει.

Πλησίασα τόσο, που το κορμί ακυρώνει,

όσα ο νους σου, κάποτε σου ζητούσε,

το τίποτα μονάχα, τη ψυχή λυτρώνει,

απ όσα νόμιζες, πως τ όνειρο κοιτούσε.

Ότι είχα σαν μου είπες μείνε, σου έδωσα,

όμως δεν ήξερες, πως είμαι μια αγκαλιά,

το δέρμα,τη συνήθεια,με τα χρόνια πέτρωσα,

μα έχτισα πελώρια, στα στήθια μου φωλιά.

Το τίποτα εκεί μέσα, έκλεισε ότι άξιζε,

και φύλαξε κι ένα γλυκό, χαμόγελο του,

θα το 'δινε σε όποιον, δεν θα ράγιζε,

το εύθραυστο και γκρίζο, πρόσωπο του.

Το χάρισα, για να θυμάται πως το τίποτα,

έρημο πάντα ζει, μέρες, ώρες και βράδια,

έξω του, όλα τα παράξενα, τα ανείπωτα,

μέσα του, όνειρα σα φτερά, σαν χάδια.

Ounkas

21/01/2013