*

Έτσι ξαφνικά, μες της ζωής τον άδειο χρόνο,

μέσα στις μέρες που περνούσαν άχρωμες,

μες το βουβό και συνεχή του κόσμου, φθόνο,

και στων ωρών μου τις στιγμές τις άτονες,

τύλιξε πέπλο τη ματιά, μα και τη σκέψη,

πάνω μου απλώθηκε σαν χάδι, κάποιο βλέμμα,

που σαν μαγνήτης έκανε, το σώμα μου να στρέψει,

και ν αντικρύσει μια αλήθεια, μες το ψέμα.

Ήταν οι αύρες των ανθρώπων που γελούσαν,

μα όλες έμοιαζαν, με μπόρα πριν ξεσπάσει,

εκεί ανάμεσα, δύο λάμψεις ξεπηδούσαν,

αν και μονάχες τους, το φθόνο είχαν σκεπάσει.

Μέσα μου ένιωσα πως όλο αυτό , διαφέρει,

και τόλμησα κοντά του, να πλησιάσω,

ένα χαμόγελο γλυκό είχε να μου προσφέρει,

που πάλευα μέσα στο πλήθος, μην το χάσω.

Από εκείνη τη στιγμή, χρόνια περάσαν,

και δεν μετάνιωσα για της καρδιάς την κρίση,

οι λάμψεις γέλιο και ευτυχία με κεράσαν,

και της ψυχής μου το λουλούδι, είχε ανθίσει.

Ounkas

19/01/2013