Τώρα γυρίζω και ψάχνω, πού πήγαν?

τόσες στιγμές, που σαν ρούχο φορούσες?

τόσες ανάσες, που είναι?, πού φύγαν?

τόσα αστέρια, που πάντα κοιτούσες?

Και προσπαθώ, μες το νου να χωρέσω,

την ομορφιά της αυγής που έχεις θάψει,

κι όταν την βρω, λες ξανά να μπορέσω,

να δώσω πνοή, στη καρδιά όταν κλάψει?

Και η ελπίδα, που ζει και θυμάται,

τί να της πω, για να μην την πονέσω?

τα βράδια εδώ, μαζί μου κοιμάται,

τη μέρα ζητά, σ όσα θέλω να τρέξω.

Ακόμα κι αν φύγεις μακριά, να προσέχεις,

θηρία και άνθρωποι, πια δεν ξεχωρίζουν,

κι αν λύπη ποτέ σου, νιώσεις πως έχεις,

εδώ να γυρίσεις, που τα όνειρα ανθίζουν.

Ounkas

11/01/2013