Πάλι θάλασσα έγινα, μα δίχως γαλήνη,

πόσο πίσω γύρισα, ούτε πια που ξέρω,

έρημη κι απόμακρη, όπως η Σελήνη,

που να βρω τη δύναμη, πίσω να με φέρω?

Πάλι εικόνα έγινα, ένα σκίτσο γκρίζο,

λίγο αν με κοιτάξουν το μολύβι, σβήνει,

πώς μες το χειμώνα, για Άνοιξη να ελπίζω,

όταν απ τα σύννεφα, ο ουρανός μου κλείνει?

Ένα άστρο έγινα, που όλο γυρνάει χαμένο,

σε μια νύχτα που αστραπές και φωτιά σκορπάει,

όποιο δρόμο διάλεξα, βήμα κουρασμένο,

μπρος μου το απύθμενο, μα εκεί με πάει.

Ξανά βράχος έγινα, σ άδειο μονοπάτι,

γύρω μου φυτρώσανε, άγρια αγκάθια,

σ ένα σπίτι έρημο, έγινα σκαλοπάτι,

πάνω του δακρύζουνε, όνειρα κομμάτια.

Ένας στίχος έγινα, όπως κάθε χρόνο,

μέσα του έκλεισα καημό, ερημιά και κρύο,

περιστέρι έγινα, που πετάει μόνο,

ταξιδιώτης που έφυγε, δίχως ένα αντίο.

Ounkas

15/01/2013