Σταμάτησε να τρέχει και ο χρόνος μακριά σου,

μέρες περνούσαν κάποτε κι ήταν σαν το λεπτό,

τώρα μες το καθρέφτη, βλέπω την ζωγραφιά σου,

τα μάτια κρύβω να μην δεις, το βλέμμα το σβηστό.

Δάκρυ κυλά στα μάγουλα, χαράζει ότι αγγίζει,

τίποτα πια δεν με χωρά, ματώνω σαν πληγή,

η Άνοιξη έφτασε μα εδώ, τίποτα δεν ανθίζει,

ακόμα κι αν τα χέρια μου, πληγώνω μες τη γη.

Δεν μπορώ κάτι πια να δω, ομίχλη με κυκλώνει,

τρόπους ψάχνει το μυαλό, απόψε μην λυγίσει,

μέσα μου σκύβω και κοιτώ, πόσο γοργά παλιώνει,

το ρούχο της φτωχής ψυχής, που χω χρόνια κεντήσει.

Ξέρω τί είναι ερημιά, μα αυτό πονάει τόσο!!

νύχια αόρατα τρυπούν, το σώμα μου, το γδέρνουν,

πιο λίγο θα ναι οδυνηρό, αν μόνη το σκοτώσω,

απ τα σπασμένα τα γυαλιά, που χαρακιές μου φέρνουν.

Δεν μπορώ κάτι να σκεφτώ, αυτό να σταματήσει,

προσπάθησα και προσπαθώ, μα λιγοστεύει η ελπίδα,

η θάλασσα που λάτρεψα, παλεύει να λυγίσει,

να καταπιεί στα βάθη της, την τελευταία σανίδα.

Δάσος θαρρώ πως έγινα, ναι, δάσος είμαι τώρα,

δεν βλέπω άλλο θάλασσα, μήτε καμιά στεριά,

πανύψηλους κοιτώ κορμούς, να στέκονται στη μπόρα,

δέντρα πελώρια κοιτώ, δίχως όμως κλαριά...

Ounkas

13/01/2013