Εδώ θα μείνω, το ξέρω πάλι μόνη,

να συναντώ κάθε πρωί την ερημιά,

στης άμμου μέσα, θα τυλίγομαι τη σκόνη,

αχτίδα ήλιου, να μην περνάει καμιά.

Εδώ θα μείνω, να μετρώ τα βήματα μου,

μέσα απ τα χρόνια που περνούν, να τα κοιτώ,

με άδεια όνειρα, βάρκες στα κύματα μου,

ν απομακρύνονται, χωρίς να τ αποκτώ.

Εδώ, με λέξεις που θυμάμαι θα δακρύζω,

εκείνες που έκαναν, να πάλευται η καρδιά,

μες τη ψυχή μου, την αγάπη θα αγγίζω,

μισή ζωή να ζω, δίχως καμιά παρηγοριά.

Κι αν κάποτε, κάποιος με δει που αντέχει,

να βλέπει πίσω απ το βλέμμα της στιγμής,

θα δει το είναι μου, στο άγνωστο να τρέχει,

και να αφήνει, το σημάδι μιας γραμμής.

Θα είναι ο δρόμος που χαράζει, σαν λεπίδα,

ποτάμι φλόγας, όσο το σώμα προχωρά,

χωρίς βροχή, καμιά δεν έμεινε ελπίδα,

χωρίς τις στάλες της, τίποτα πια δεν με χωρά.

Μα δεν ξεχνώ ποτέ, της ζωής την αύρα,

κι όσα γνώρισα, που τώρα ο χρόνος κρύβει,

ναι, τα σύννεφα όλα, τ ουρανού μου μαύρα,

μα η καρδιά, με τη δική σου σκέψη σμίγει.

Ounkas

13/01/2013