Το δες εκείνο το κορίτσι που βαδίζει,

το βλέμμα μοιάζει να γυρνά, μα δεν κοιτάζει,

κάθε της βήμα λες και άλλος το ορίζει,

και η ερημιά το πρόσωπο της σκοτεινιάζει.

Κοίτα το, κάθισε στην αμμουδιά και ψάχνει,

κάτω απ τα βότσαλα, το γέλιο της γυρεύει,

ο νους μακριά την οδηγεί, μα όλο φτιάχνει,

με τα δυό χέρια της, αγγέλους και σμιλεύει.

Στο απέραντο της παραλίας, δες πως μοιάζει,

σαν μια κουκίδα μια στιγμή, μέσα στο χρόνο,

δε σε ακούει κι αν μιλάς, δεν την πειράζει,

είναι χαμένη στ όνειρο της, σ' αυτό μόνο.

Το άστρο το 'δες, πάνω της πώς λάμπει?

λες και το δρόμο της φωτίζει, μην χαθεί,

μες το παλτό της τυλιγμένη, να διαβάζει,

κι έναν ανθό ν αγγίζει, που 'χει μαραθεί.

Μες τις σελίδες του βιβλίου που κρατάει,

εκεί κλεισμένος με ανάσες, με αλήθεια,

μες τη σιωπή της κλειδωμένη, του ζητάει,

πάλι ν ανθίσει, όπως και στα παραμύθια.

Ounkas

20/01/2013