Αυτό ήμουν, δεν στο κρυψα, καράβι μικρό,

τιμόνι μου είχα την μοναξιά και κυλούσα,

της θάλασσας δάκρυ, γλυκό και πικρό,

αυτό είχα γίνει, σε εκείνη μιλούσα...

Ναι, ήμουν παράξενο, χωρίς χρώμα παιδί,

το γιατί μην ρωτήσεις,ο ουρανός μόνο πλάθει,

οι ήχοι μου σπάνιοι, μονάχα η σιωπή,

χωρίς μια φωνή, χρόνια έτσι είχε μάθει.

Σου το πα ήμουν στάλα, σταγόνα βροχής,

η λάσπη που πέφτει, στο ουράνιο τόξο,

χωρίς αποθέματα, θάρρους και αντοχής,

μια ανάσα καρδιάς, προσπαθούσα να σώσω.

Η αλμύρα απλώθηκε πάνω μου και βαραίνει,

να μην μείνεις εδώ που κυλάνε οι βράχοι,

και μακριά μου να ζεις, τη ψυχή θα ζεσταίνει,

της αγάπης το φως, δεν θα είμαι μονάχη.

Κι αν κάπου το δάκρυ μου, δεις παγωμένο

να μην λυπηθείς, μα οι εικόνες δεν σβήνουν,

πάντα θα έρχονται και το βλέμμα θλιμμένο

θα κάνουν συνέχεια και σημάδια θα αφήνουν.

Ounkas

20/01/2013