Μια γέρικη φιγούρα, κάθε μέρα αντικρίζω,

σιωπηλή να κοιτάζει, του αγέρα το άδειο,

ώρες κάθεται μόνη, με τη σκέψη μου ελπίζω,

να βρω τί είναι αυτό, που της κλέβει κουράγιο

Όσος κόσμος βαδίζει, δίπλα της δεν κινείται,

λες τα μάτια της βλέπουν, κάτι μοναδικό,

που ακόμα κι αν ψάξετε, τίποτα δεν θα βρείτε,

γιατί μοιάζει για εκείνη, να είναι το ιδανικό.

Φιγούρα σαν σκίτσο, που ασάλευτη μένει,

στιγμές ατελείωτες, να θυμίζουν αιώνες,

λες και μες το κενό, που θωρεί, ανασταίνει,

εικόνες δικές της, της ψυχής της θαμώνες.

Κανείς δεν ακούει, τη φωνή της δεν ξέρει,

στο άγνωστο κάνει, ταξίδια σιωπής,

και αν τη ρωτήσεις, ποιά είναι, τί θέλει,

ποτέ δεν κοιτάζει, μα ακούει ότι πεις.

Μονάχα όταν βρέχει, γυρίζει το βλέμμα,

κανένα δε βλέπει, μόνο τον ουρανό,

τα μάτια λες και μιλούν μ' ένα νεύμα,

σ αυτό που αντικρίζει, ψηλά στο κενό.

Η βροχή σταματά κι η φιγούρα γυρίζει,

στο ίδιο σημείο, να κοιτά μακριά,

σαν να 'ρθε απ αλλού, αυτό μου θυμίζει,

κι αυτή η ζωή μας, να μην την χωρά.

Ounkas

04/02/2013