Μια χρονιά ακόμα, μες την συννεφιά κλεισμένη,

σαν ταινία περνούν τα πάντα από μπρος μου,

χίλιες σκέψεις εδώ, η χαρά μου κλεμμένη,

κι όσα λίγα εγώ ζήτησα, δεν τα έλαβα, φως μου.

Έναν απολογισμό απόψε, κάνω σ όσα χάθηκαν,

και δυό γλάστρες μου κοιτάζω, αδειανές,

τα λουλούδια που είχαν, όλα τους μαράθηκαν,

μόνο χώματα έμειναν, είναι τώρα κενές.

Κι όμως κάτι άγγιξε, τις βουβές μου μέρες,

και στιγμές με κέρασε, χρώμα απ' την αυγή,

έτρεχαν οι λύπες μου, πιο γρήγορα από σφαίρες,

σαν ερχόταν πλάι μου, σώπαινε η κραυγή.

Γέμιζε με άνεμο, την άπνοια της ψυχής μου,

και ποτάμια με νερό, δρόσιζαν τις φλόγες,

φεύγανε τα σύννεφα, της χλωμής ζωής μου,

στ' ανοικτά ταξίδευαν, οι ανάσες σαν πιρόγες.

Γιόρταζαν τα δάκρια, στέρευαν για λίγο,

στέγνωναν στα μάγουλα, όταν τ ακουμπούσε,

τώρα μες τη σκέψη μου, τη μορφή του πνίγω,

στα δεκάδες κύματα, μαζί μου που κοιτούσε.

Ounkas

05/02/2013