Βήμα μισό, μα ακίνητο έχει μείνει,

μέρες και νύχτες, κάτι περιμένει,

μια εντολή, που ο νους δεν δίνει,

να ζει στην άκρη, η ψυχή πάλι μαθαίνει.

Κάθεται εκεί, αν κινηθεί θα πέσει,

μες το κενό που ο χρόνος σταματά,

στέκει ξανά, στης διαδρομής τη μέση,

με το μυαλό, ιστό αόρατο να κεντά.

Δεν την νοιάζει, χωρίς δίχτυ να βαδίσει,

μα κάτι ασάλευτη, πίσω την κρατάει,

ξέρω τί είναι, ψάχνει να νικήσει,

έναν εχθρό, που ύπουλα την κοιτάει.

Νήμα λεπτό, μοιάζει, αλλά δεν σπάει,

και τόσο εύθραυστο, άνεμος θα το κόψει,

πάλι η ανάσα, ρωτάει που να πάει,

και ο νους τα πάντα, θέλει να τα διώξει.

Δεν μ ενδιαφέρει, το σώμα αν λυγίσει,

μέσα του κρύβει, όσα εκείνο αγαπά,

μαζί του θα' ναι, ότι και ν αποφασίσει,

σαν μια σκιά, που ελπίδα πάντα θα σκορπά.

Κορμί μισό, που ταλαντεύεται και γέρνει,

είναι σκληρό, τούτο 'δω το παιχνίδι,

στο ένα πόδι, την ομορφιά του σέρνει,

στο άλλο το σάπιο, της ζωής σανίδι...

Ounkas

06/02/2013