Πνίγηκα, σ' ένα ποτάμι από σκέψεις,

τρέχουν αδιάκοπα, με οργή κυλούν,

ανακατεύουν θλίψη, χαρά, λέξεις,

λύσεις απόψε, θυμωμένα μου ζητούν.

Τα όνειρα μπρος μου, στέκουν λυπημένα,

πνοές γυρεύουν, γρήγορα να βρω,

δύο αγγελούδια, με κοιτάζουν πικραμένα,

αδιέξοδα όλα, πώς από ΄δω να βγω?

Χάνεται ο χρόνος, φωνάζει να σωθεί,

οι ώρες κλαίνε, πάνω μου κρεμαστήκαν,

τα πάντα τρέμουν, να μην μου αρνηθεί,

ο νους τα όσα, άδικα δικαστήκαν.

Χάθηκα, στης θάλασσας μου τα βαθιά,

ρεύματα, απομεινάρια έχουνε σύρει,

σανίδες, άμμο, κατάρτια και κουπιά,

έχει θυμό, θέλει το σώμα να μου φθείρει.

Να σταματήσουν θα θελα, όλα εδώ,

να μην μιλούν, να μην μου λένε τί να κάνω,

από παιδί, την ησυχία έχω να δω,

μες τη ψυχή, λίγο να την γλυκάνω.

Πονούσα μέσα, στο ποτάμι το βαθύ,

τα χέρια έπαψαν, τ άγνωστο να παλεύουν,

κάνε ότι θες, χαρά μου, έχω χαθεί,

μέσα στο τίποτα, που τις πνοές ζηλεύουν.

Ounkas

22/02/2013