Μια λέξη μόνο, σαν κλωστή που καρτερά,

κάποιος να κόψει ή ολόκληρη να αφήσει,

σαν ένα αγρίμι, που με δόντια κοφτερά,

θα επιτεθεί ή απ την άλλη θα γυρίσει.

Μια λέξη μόνο, σαν του σπιτιού ένα σκαλί,

που περιμένει, πάνω του να πατήσουν,

όπως τα χείλη, που προσμένουν το φιλί,

μα στέκουν μόνα, σφαλιστά, δεν θα μιλήσουν.

Μια λέξη μόνο, σαν το νερό που πάει να τρέξει,

για να μουσκέψει, το χώμα το ξερό,

στην ερημιά, όμως κανείς δεν θα πιστέψει,

πως λίγο αν σκάψεις, θα βρεις να πιείς νερό.

Αυτή η λέξη, πόσο αργεί να ειπωθεί,

θα δώσει τέλος στο πόνο ή θα γεννήσει,

νέες πληγές και η ζωή θα φοβηθεί,

δεν θα μπορεί, την λέξη να νικήσει.

Μα η φωνή, δες, συνεχίζει να σιωπά,

στα βλέφαρα, μόνιμο δάκρυ, κρεμασμένο,

αυτή η σιγή, χείμαρρος λύπης που σκορπά,

διαλύει τα ίχνη της χαράς, σαν ανασαίνω.

Ounkas

23/02/2013