Κουράστηκε ο νους να γυρνά και να ψάχνει,

η σκόνη ξεπέρασε κάθε όριο κι αντοχή,

πόνεσε η θάλασσα και κύματα φτιάχνει,

και βάρκα πάνω της, έγινε η ψυχή.

Δυό δρόμοι μπροστά μου, σε ποιόν να βαδίσω,

ουλές θα ανοίγουν, πληγές που πονούν,

τη δύναμη απόψε από που να ζητήσω,

θηρία τα θέλω μου, που τόσο πεινούν.

Δε θέλω να γίνω, ποτάμι που πνίγει,

όσους κοντά μου, νιώθουν ζωντανοί,

μα αισθάνομαι φλόγα και αγέρας να σμίγει,

να γίνονται αγάπη, για τα πάντα ικανή.

Μα ούτε και θέλω, να δω πεθαίνει,

το όνειρο που έγινε, μια γλυκιά αγκαλιά,

το ξέρω εδώ θα ζει και θα μείνει,

μα θα ΄χουν σωπάσει, της γης τα πουλιά.

Δυό πρόσωπα απόψε, κοιτάζεις θλιμμένα,

γιατί απ τους δρόμους, το δικός τους γκρεμίζουν,

στο άστρο τους όνειρα, θα δεις κρεμασμένα,

για πάντα μαζί, δυό ψυχές θα γυρίζουν.

Ounkas

28/02/2013