Μέσα στη σκέψη μου, δυό κόσμοι ζούνε,

τους έχω ζήσει και τους δυό, τους έχω νιώσει,

ο ένας, εκείνος που βλέπουμε αν χαθούμε

ο άλλος άσχημος, που με λουλούδια έχουμε ντύσει.

Σ αυτόν που είναι τα λουλούδια, χρόνια ζω,

κάθε μου μέρα, ξημερώνει και πιο ΄λίγη΄,

οι ώρες ίδιες, κι όμως μικραίνουν, ότι δω,

ότι αξίζει, ο νους, μέσα στο όνειρο το κρύβει.

Χρώματα έχει, όμως αν δεις με προσοχή,

κάτω από αυτά, πέτρες και σάπια φύλλα,

όντα απλησίαστα, όλο ειρωνεία, υπεροχή,

κούφιοι κορμοί, σωροί από κλαδιά και ξύλα.

Τα αστέρια λάμπουν, ψηλά στον ουρανό,

σε μένα μοιάζουν, σαν ναι ζωγραφισμένα,

ποτάμια, θάλασσες, βουνά κι όμως, κενό,

πίσω απ αυτά, νιώθω σαν να ναι ψέμα.

Όσα η ψυχή είδε, εκείνα πάντα αναζητώ,

μα δεν μιλώ για αυτά, όλοι βλέπω τρομάζουν,

κανείς δεν θέλει, να μάθει αλήθεια, τί ΄κοιτώ΄,

κι έτσι τα αφήνω, στη σιωπή τους, να ησυχάζουν.

Ounkas

02/03/2013