Τη λέξη ΄αδικο΄, τόσες φορές ψιθύρισα,

χωρίς να ξέρω, αν αυτή ήταν η αιτία,

κείνη αν έφταιγε, που την ψυχή πλημμύριζα,

κάθε στιγμή, που 'λειπε τόσο η παρουσία.

Στης θάλασσας την άκρη καθώς βάδιζα,

βρήκα μικρά, λεπτά, από γυαλί κομμάτια,

έμοιαζαν με φτωχή καρδιά που ράγιζα,

κάθε λεπτό κι έτρεχαν θρύψαλα στα μάτια.

Σε μια προσπάθεια, κάτι να σώσω, να ενώσω,

λίγο κατάφερα να βγω απ το σκοτάδι,

μα πάλι χάθηκα, γιατί δεν μπόρεσα να δώσω,

κάτι από κείνα, που μου 'κλέψαν σ ένα βράδυ.

Το πόση λύπη έχει η καρδιά, δεν βλέπει

κανείς, κι όμως τόσοι δίπλα μου βαδίζουν,

πνεύμα ανήσυχο, δεν υποτάσσεται σε ΄πρέπει΄,

οι σκέψεις πάντα, για όσα θέλω, θα ελπίζουν.

Γκρίζα τοπία, σαν πίνακες ξεθωριασμένοι,

αυτά χρειάζονται, κάτι απ χρώμα να τους δώσω,

ότι θαμπό, είναι σαν φάροι σκουριασμένοι,

που προσπαθώ, από τα κύματα να σώσω.

Ounkas

14/03/2013