Στη θάλασσα κάποτε, ο δρόμος οδηγούσε,

ένα κομμάτι του, με βότσαλα είχα χτίσει,

όποτε πήγαινα, ένα παιδί, κοιτούσε,

λες και μετρούσε απ το χθες, ότι είχα χτίσει,

Εκεί καθόμουν, στα ρηχά, πάνω στο βράχο,

που απ τα ουράνια, σαν να είχε πέσει,

κι όλο σκεφτόμουν, αύριο το κουράγιο θα ΄χω,

να χτίσω πάλι, όσα άφησα στη μέση?

Τώρα κοιτάζω από ψηλά και αντικρίζω,

ότι έφτιαχνα εδώ και χρόνια κι απορώ,

μοιάζει με πόλη, έχει και χρώματα και γκρίζο,

κι η πύλη της, βρίσκεται μέσα στο νερό.

Δεν είναι λάθος, είναι το μέρος που θα φτάσει,

κάθε ψυχή, που όλα θα τα χει μοιραστεί,

και θα περνά απ το νερό για να γιορτάσει,

τα πόσα έδωσε, χωρίς να κουραστεί.

Όσα κατάφερες, θα δεις πόσο αξίζουν

χρόνια μετά, από μακριά σαν τα κοιτάξεις,

τότε οι φωνές, σαν μελωδία θα ψιθυρίζουν,

‘ήταν σωστό, ότι γυαλίζει, να πετάξεις’.

Ounkas

15/03/2013