Άφησα απόψε την καρδιά, να μου μιλήσει,

μετά από μέρες, στη σιωπή της βουτηγμένη,

της είχα πει, θ’ ακούσω ότι κι αν θελήσει,

σε χίλιες σκέψεις, όμως ήμουνα χαμένη.

Μα σήμερα, παράθυρα και πόρτες έκλεισα,

κι όλους τους ήχους, στο δωμάτιο κλειδώνω,

τη νύχτα αυτή, τ άστρα ψηλά δεν μέτρησα,

ούτε μια λέξη δεν θα πω, θα ακούω μόνο.

Βάδιζα μέσα στο δωμάτιο και στεκόμουν

για λίγο κι έπειτα, το βήμα ξεκινούσα,

μου ‘λεγε όσα ήδη γνώριζα, σκεφτόμουν,

μα και πολλά, ποτέ που δεν θα την ρωτούσα.

Μου μίλησε, για όσα χρόνια είχα θάψει

μέσα της, κι έλεγα, δεν θα τα ξαναδώ,

πόσο πολύ, ουρανέ, την είχα βλάψει,

πόσα απ αυτά, τώρα μπορώ να βρω?

Τότε κατάλαβα, πως η καρδιά αναπνέει,

τι κι αν δεν μοιάζει με εμάς? ζει και θυμάται,

στιγμές την νιώθουμε, σαν ποταμός να ρέει,

φοβάται, τρέμει, χαίρεται και λυπάται.

Ounkas

16/03/2013