Τον άνεμο άσε ν αγγίξει τα μαλλιά σου,

άυλο που φέρνει παγωνιά η σε καίει,

τα χείλη σφάλισε, κλείδωσε τη μιλιά σου,

τη σκέψη άκου, τα πάντα εκείνη λέει.

Το βλέμμα άσε, το ταξίδι να οδηγήσει,

βουβό, μα ξέρει, πάντοτε τι ζητάει,

κάθε στιγμή του, ψάχνει για να χαρίσει,

όσα η ζωή, ποτέ της δεν κοιτάει.

Όσα δε λένε, οι λέξεις που σωπαίνουν,

είναι όσα ψάχνει η ψυχή να συνεχίσει,

όσα οι άνθρωποι πετούν, γιατί μικραίνουν,

αυτά χρειάζεται η καρδιά, για να ανθίσει.

Τη φλόγα άσε να θεριέψει, μη φοβάσαι,

μέσα σου υπάρχει για να κάψει όσα της δώσεις,

στάχτες μαζεύει, τα βράδια όταν κοιμάσαι,

και το πρωί σου χει λουλούδια για να στρώσεις.

Το χρόνο άσε να παλεύει για να δείξει,

πως είναι αυτός ο ισχυρός, πως θα νικήσει,

το σώμα είναι ικανός να το τυλίξει,

μα τη ψυχή σου δεν μπορεί να διεκδικήσει.

Ounkas

19/03/2013