Σ ένα κομμάτι ουρανού, το βλέμμα ρίχνω,

να ταξιδέψει το αφήνω, ν αρμενίσει,

στο νου, που τόσα διεκδικεί, απόψε δείχνω,

πως η γαλήνη σαν θα ‘ρθει θα ηρεμήσει.

Και του υπόσχομαι, μια νύχτα δίχως δάκρυ,

απρόθυμα έρχεται το σώμα και η καρδιά,

ξέρει στο δώμα, θα κλειστεί σε κάποια άκρη,

και θα προσμένει, να περάσει η βραδιά.

Πριν τα παράθυρα σφαλίσω και ξαπλώσω,

πάλι θα ψάχνω την ψυχή να μαζευτεί,

γαντζώθηκε ξανά εκεί, κι αν τη μαλώσω,

μακριά θα φύγει και κάπου θα κρυφτεί.

''Ψυχή μου έλα, αύριο πάλι θα σ αφήσω,

να πας εκεί που η ηρεμία σ αγκαλιάζει,

μα δεν μπορώ, τα παραθύρια μου να κλείσω,

έξω μην μένεις, στην βροχή και στο χαλάζι.

Ψυχή μου έλα, σαν ξημερώσει εκεί θα τρέξεις,

σ ότι σου δίνει, ανάσες για να συνεχίζεις,

μα πρέπει εδώ, τώρα σε μένα να επιστρέψεις,

γιατί δε ζω, χωρίς εσένα, το γνωρίζεις’'.

Ήρθε και κάθισε, στο σκαλοπάτι.. σιγοκλαίει,

θα θελε τόσο, με την αγάπη να κοιμάται,

στην αγκαλιά μου την κρατώ, πάλι μου λέει,

για τις στιγμές που είναι εκεί και δεν λυπάται.

Κάθε φορά, πιο δύσκολο είναι να γυρίσει,

κλαίει στα χέρια μου.. και γέρνει κουρασμένη,

πόσο θα ήθελα, άλλη πια θλίψη μην γνωρίσει,

όμως θα ζει, μες τις σιωπές φυλακισμένη..

Ounkas

25/03/2013