Ότι κοιτάζω, με ψέμα φαντάζει,

σκόρπιες φιγούρες, βαδίζουν γοργά,

το βλέμμα δραπέτης, να βρει δοκιμάζει,

μια αλήθεια που κάπου, γεννιέται αργά.

Ότι ακούω, είναι λόγια που τρέμουν,

οι λέξεις μισές, καμιά τους δεν ξέρω,

στίχους της κάνω,στο νου μου να φέρνουν,

τις λύσεις να βρω, ίσως τα καταφέρω.

Ότι διαβάζω, της ζωής παραμύθι,

εικόνες με χρώμα, πολλές οι σελίδες,

κανένα του κείμενο, όμως δεν πείθει,

πως κάθε αυγή, θα ζουν οι ελπίδες.

Το ότι ανασαίνω, σημαίνει υπάρχω,

χωρίς ν αγωνίζομαι, για όσα ζητώ,

μια άδεια ζωή, μπορώ μόνο να χω,

με βλέμμα κενό, τον ήλιο κοιτώ.

Και όσα δεν τόλμησα, γίνανε ποταμός,

η ψυχή κολυμπά, μα οι στεριές δεν ζυγώνουν,

ακυβέρνητος μοιάζει, που τρέχει συρμός,

και οι ράγες του ουλές, το κορμί που ματώνουν..

Ounkas

10/04/2013