Παλιά τις μετρούσα, κάθε μέρα για να δω,

πόσο γρήγορα μπορεί, η ψυχή να επουλωθεί,

χαραγματιές που άντεχαν, σαν πέτρες στο νερό,

κι ας πάλευε η καρδιά, φροντίδα να απλώνει.

Μα όσο οι μήνες πέρναγαν, είδα πως δεν γινόταν,

σε λίγες ώρες μοναχά, έστω λίγες να κλείσω,

το μέτρημα σταμάτησα, η ζωή όμως λυπόταν,

κι η λύπη άγγιζε το νου, τα μάτια να δακρύσουν.

Έπαψα να ζητάω πια, στα λόγια να ησυχάσουν,

είναι νοτιάς, είναι βοριάς, άλλο δε με ενδιαφέρει,

αν οι πληγές το σώμα μου, τρυπούν να το γεράσουν,

αν ο παλμός της θάλασσας, καράβι θα μου φέρει.

Παλεύω όποτε μπορώ κι όταν πονώ, σωπαίνω,

και του χείμαρρου την ορμή, από μακριά κοιτάζω,

πάνω σε βράχο κατοικώ, για να τον περιμένω,

ν αποτελειώσει την πνοή, μα φεύγει και στενάζω.

Ακόμα λίγο 'κράτησε', σαν να μου λέει το κύμα,

'και την επόμενη φορά, θα σε πάρω μαζί μου΄,

κι έρχεται εκείνη η φορά, εδώ μένω, τί κρίμα!,

'ως την επόμενη φορά, υπομονή ψυχή μου'.

Ounkas

16/05/2013