Και είπα στις ρίζες μου, να μην απλωθούν,

να μην ησυχάσουν, που υπήρχε η βροχή,

κάθε νύχτα τους έλεγα, λίγο να κοιμηθούν,

και στον ύπνο τους λόγια να λένε σαν προσευχή.

Γιατί ήξερα μέρα, θα έρθει τόσο σκληρή,

χωρίς στάλα νερό, μόνο ο ήλιος θα καίει,

μα εκείνες δεν άκουγαν, τώρα η γη πιο ξερή,

δεν υπήρξε ποτέ, μα η ίδια δεν φταίει.

Στο καράβι μου έλεγα, να προσέχει που πάει,

να μην κλείνει τα μάτια, να κοιτάζει μπροστά,

ποτέ η θάλασσα ήρεμη, συνεχώς δεν κυλάει,

κι όσα βλέπει δεν είναι, πάντοτε τα σωστά.

Γιατί ήξερα μέρα, θα έρθει που θα διαλύσει,

τα κατάρτια, την πλώρη, τις σανίδες, το πλοίο,

με θυμό ένα κύμα, πάνω του θα κυλήσει,

κι όσα δεν τα βυθίσει, θα τα αφήσει στο κρύο.

Στον αετό μου δεν έβρισκα, λόγια να εξηγήσω,

πως ψηλά σαν πετά, το δρόμο ίσως να χάσει,

λίγες μόνο στιγμές, είχα για να μιλήσω,

κι έπειτα μες τα σύννεφα, γρήγορα είχε φτάσει.

Γιατί ήξερα μέρα, θα έρθει που θα αντικρύσω,

μόνη μια ανατολή, γιατί εκείνος θα λείπει,

και πως τότε ανάσα μου, την ζωή να νικήσω?

όταν η λίγη μου χαρά, θα έχει γίνει λύπη?

Ounkas

02/06/2013