*

Θέλησα ν ακολουθήσω της καρδιάς την ορμή,

το τικ τακ του χρόνου, που γρήγορα τρέχει,

σημασία δεν έδωσα, στην μορφή, στο κορμί,

μόνο σ' όσα αισθάνεται, η ψυχή όταν βρέχει.

Ο χειμώνας δεν τρόμαξε με το πάγο το βλέμμα,

έμεινε ζωντανό, να κοιτά την γαλήνη,

πέρα απ όσα προσπάθησαν να κρυφτούν σ ένα ψέμα,

πέρα απ όσα αόρατα, το είναι δάκρυα πίνει.

Και γιαυτό δεν αγάπησα, μόνο όσο αγαπάει,

μία άλλη ψυχή, που έχει όρια και μέτρο,

άφησα από μέσα μου, όπου φτάνει να πάει,

στου ουρανού το αστέρι, στο πανύψηλο δέντρο.

Όση λύπη κι αν τώρα, στη ψυχή κατοικεί,

μέσα της είναι εκείνα, που ποτέ δεν θα σβήσουν,

λίγο ακόμα αν άντεχες, θα έμενε πάντα εκεί,

μα δεν φτάνουν δυό χείλη, για τους δυό να μιλήσουν.

Ounkas

03/06/2013