Γέρασε ο χρόνος, ξεθώριασαν τα μάτια του,

το μπλε της θάλασσας, γαλάζιο έχει γίνει,

στην άμμο πέσανε, τα πλούσια παλάτια του,

και ο αγέρας, μόνο θυμό, φέρνει και δίνει.

Κι όσα νερά κυλούσαν, τώρα ακίνητα,

από τον πάγο εγκλωβισμένα δεν σαλεύουν,

τα δέντρα έσπασαν στα δυό, γίναν αδύνατα,

και τ ανθη, τα λουλούδια τους μαζεύουν.

Βράχοι γλιστρούν απ τα βουνά και κομματιάζονται,

το χώμα ανοίγει, της ερήμου, ξεραμένο,

φύλλα στο έδαφος και οι καρποί σωριάζονται,

κι ένα σύννεφο ακουμπά, στη στέγη κουρασμένο.

Γέρασε ο χρόνος, στο στενό, μόνος παραπατά,

φύλλα απλώνονται στη γη, κιτρινισμένα,

σαν το σεντόνι να στρωθούν, κείνος ζητά,

στάλες να στάξουν, σε χείλη διψασμένα.

Μόνο κλαδιά άχρωμα και ξερά, ατενίζουν,

από ψηλά το σώμα του, που λίγο λίγο γέρνει,

τί κι αν θα ήθελε ζωή, τα πάντα να θυμίζουν?

τώρα σιωπή, θλίψη και δάκρυ μόνο σέρνει.

Ounkas

08/05/2013