Κοιτάζω, όσο μακριά τα μάτια φτάνουν,

πετώ και πάνω, από 'κεινά τα βουνά,

τα λόγια, εικόνες στο νου πάλι θα κάνουν,

για να γεμίσουν, της ζωής μου τα κενά.

Πάντα τ αφήνω μακριά από εδώ να πάνε,

εκεί έχει φως, που εδώ κανείς δεν ξέρει,

έχει λουλούδια που οι καρδιές φοράνε,

όνειρα έχει, που δεν υπάρχουν σ άλλα μέρη.

Φυσά αγέρας που δεν καίει, δροσερός,

κι αν κάποιο δάκρυ στάξει, το στεγνώνει,

είναι ο ήχος της φωνής, πιο ζωηρός,

δεν έχει άμμο, το βλέμμα να θολώνει.

Σαν άγγελοι, λευκά πουλιά πετούν,

τόσο αργά, όπως η ίδια η γαλήνη,

ακούς φωνές, τα πάντα να ρωτούν,

και τ όνειρο, ότι του πεις σου δίνει.

Ounkas

20/05/2013