Πόσο μοιάζω μ αυτές, τις γρίλιες τις φθαρμένες,

με τα παράθυρα, που έχουν χρόνια να ανοίξουν,

άχρωμες φλούδες, κρέμονται ξεθωριασμένες,

που για πολύ, δεν θα μπορέσουν να κρατήσουν.

Σαν το δρομάκι, που οδηγεί σ αυτό το σπίτι,

κάποτε βότσαλα και πέτρες που γυάλιζαν

είχε, μα τώρα ένα μικρό, γκρίζο σπουργίτι,

παραπατά μες τα κενά, που άλλοτε κάποιοι χτίζαν.

Πόσο μοιάζω με εκείνη, την πόρτα που τρίζει,

μ' όλη τη σκόνη, που πάνω της έχει απλωθεί,

να κλείσει δεν γίνεται και η βροχή πλημμυρίζει,

τις σκάλες που τώρα, η αίγλη τους έχει χαθεί.

Όπως τα δέντρα του κήπου, κορμοί μες το χρόνο,

δεν έχουν λυγίσει, μα φύλλα δεν έχουν, νεκρώσαν,

έτσι γυρνώ στην αυλή, κι από φύλλο πιο μόνο,

λες και ένα όνειρο ήμουν, που κάποιοι προδώσαν.

Ounkas

22/05/2013