Αγριεύει ο καιρός και το σώμα μου ανατριχιάζει,

ξέρω τί είναι ικανός, με θυμό ο αέρας να κάνει,

μη κοιτάς τη γαλήνη, ήσυχη πόσο φαντάζει,

χρειάζεται μια στιγμή, μόνο μια κι απόψε της φτάνει.

Περπατώ και φωνάζω, σε όλους να φύγουν,

παραθύρια και πόρτες, καλά να σφαλίσουν,

περιμένω δυό σύννεφα, να δω λίγο να σμίγουν,

μόλις γίνει το ξέρω, ήρθαν να μου μιλήσουν.

Μα ο θυμός τους μεγάλος, που τα όπλα ετοιμάζω,

τέτοιες μάχες αργούν, μα έρχονται να σκοτώσουν,

από πριν όσα άφησαν, μα ποτέ δεν διστάζω,

με ότι έχω παλεύω, μα ήρθαν να το τελειώσουν.

Ounkas

14/06/2013