Ξημέρωσε πάλι, με ποιόν να μαλώσω δεν ξέρω,

λίγο πριν φέξει, σταμάτησα στο χθες να μιλάω,

σε μια νέα μέρα, δεν ήθελα ξανά να με φέρω,

μα ακόμα είμαι εδώ, χωρίς να μπορώ να γελάω.

Τη νύχτα που όλοι ησυχάζουν, εγώ ανασαίνω,

με λίγο αέρα, που δεν φτάνει ως το πρωί,

με σκέψεις που άφησες, τη θλίψη ζεσταίνω,

οι φλέβες παγώνουν, χωρίς την δική σου πνοή.

Ο νους μου διαβάζει, όσα όμορφα έχει ακούσει,

και ίχνη αλμύρας, πάνω στο στρώμα μυρίζω,

τα μάτια μου κλείνω, η θάλασσα απόψε να λούσει,

με ότι αγαπώ, το πρόσωπο που δεν το αγγίζω.

Κι εκεί που λιγάκι η κραυγή, γίνεται χάδι,

αυτές οι φωνές δεν μιλούν, λες παραδομένες,

το σώμα σε απύθμενο, σε σκοτεινό πέφτει πηγάδι,

να βρει να πιαστεί σε στεριές απομακρυσμένες.

Ακτές που το μάτι, ούτε καν δε μπορεί να διακρίνει,

σανίδες και χώμα, που μόλις της πιάσεις, σαπίζουν,

το χθες μου κοιτάζω, απορώ πόσο έχει μικρύνει,

το αύριο βλέπω τα κύματα, να το πλημμυρίζουν.

Ounkas

10/06/2013