Κάποτε είδε ένα φως, ζεστό, οικείο,

το ακολούθησα να δω που με πηγαίνει,

ένιωθα έφευγα, απ τη βροχή, το κρύο,

τη λύπη μου έκανε, λιγάκι να μικραίνει.

Μαζί περάσαμε, μια θάλασσα που ακόμα,

και πάντοτε, θα την κρατάω φυλαχτό,

ήταν γαλήνια, σαν ένα ήρεμο σώμα,

και με τα κύματα της, έπαιζα κρυφτό.

Πήγαμε και στον ουρανό ψηλά, να δούμε,

πώς φαίνεται πάνω από εκεί, όλη η γη,

μείναμε ώρες, τους αγγέλους να ακούμε,

πίσω γυρίσαμε, καθώς χάραζε η αυγή.

Βαδίζαμε, σ ένα σοκάκι όλο λουλούδια,

τα καλά του είχε βάλει, για τους δυό μας,

ψιθύριζα, τ αγαπημένα μας τραγούδια,

και ζούσα κάθε στιγμή, το όνειρο μας.

Έτσι όπως ήρθε αυτό το φως, έτσι εχάθει,

τόσο παράξενα και ξαφνικά, να μην προλάβω

χωρίς αυτό η καρδιά να ζει, να μάθει,

και γιατί έμενα άγγιξε, να καταλάβω...

Ounkas

27/05/2013