Κι είπα στο σύννεφο, να κάνει μία στάση,

να ανέβω εκεί, βόλτα μαζί του να με πάρει,

σε κάθε άκρη του ουρανού, σ' όλη τη πλάση,

αν θα μπορούσε, να μου κάνει αυτή τη χάρη.

Κι εκείνο ζύγωσε και ταξιδέψαμε μαζί,

κι όλο κοιτούσα γύρω μου, χαμογελούσα,

όσα απ το έδαφος, μοιάζαν τόσο θολά,

τώρα είχαν έρθει δίπλα μου και τους μιλούσα.

Είδα τα δέντρα, που δεν βλέπεις τις κορφές,

είδα γεράκια και αετούς, με χαιρετούσαν,

γνώρισα αέρινες, πολλές περίεργες μορφές,

που μόνο σε όνειρα, συνήθως συναντούσα.

Το ουράνιο τόξο, που απ τη γη, δεν το κοιτώ,

τώρα χορεύει και τα χρώματα του αλλάζουν,

παίζει μαζί μας, ώρες πολλές κυνηγητό,

καράβια μοιάζουν, ποτέ που δεν βουλιάζουν.

Πριν πέσει η νύχτα, το σύννεφο μου χαμηλά,

με αργές κινήσεις, κατεβαίνει να με αφήσει,

ξέρω πως πάντοτε, θα με κοιτά, θα με φυλά,

κι αν δει να χάνομαι, κοντά μου θα γυρίσει.

Ounkas

23/05/2013